Osaka, Nara & the locals

Sommige Japanners spreken goed Engels, maar veel hooguit een paar woordjes. Dat maakt contact met de locale bevolking zonder Edwin in de buurt een leuke uitdaging.

Zo was er een oudere man die Steven, Tommy en ik ontmoetten op het station bij het hostel, toen we naar de tempels in Nara toe wilden. Hij klampte mijn arm vast - best opmerkelijk aangezien de meeste Japanners juist vrij hygienisch en afstandelijk zijn - en vroeg "Where do you come from?" Die vijf woorden waren ook praktisch de enige Engelse woorden die we gedurende de daarop volgende treinrit - waarin hij ons vriendelijk doch dringend verzocht bij hem te komen zitten - van hem hebben gehoord. Hij heeft ons hele verhalen verteld over hoe lang en "handsome" we waren, en gaf Steven en mij ook uiteindelijk een soort plastic sleutelhangertjes die ogen voorstelden en geluk zouden brengen. Het was erg grappig om te zien hoe hij Japans bleef praten, terwijl wij er praktisch niks van konden volgen. Ook gaf hij ons zijn naam en telefoonnummer en nodigde ons uit om een keer een drankje bij hem thuis te komen drinken. Bovendien hielp hij ons ook nog met overstappen naar de juiste aansluitende trein, waarbij hij overigens niet meer meeging - hij had zijn "home town" bereikt.

Maar hiermee was ons grote Japanse avontuur van vandaag zonder tolk Edwin nog niet voorbij. We besloten 's avonds om met de trein te reizen - onze JR Railpass biedt gratis reizen gedurende twee weken met de JR lijnen - en bij een willekeurig station uit te stappen, op zoek naar een bijzondere plek en naar een restaurantje om te eten. We besloten ergens te gaan eten waar geen Engelse menukaart was en ook maar weinig plaatjes op de menukaart stonden. Het was een soort barbecue-restaurantje die best blauw zag van de rook en waarbij wij op zijn Japans in kleermakerszit aan tafel zaten.

Allereerst bestelde Tommy een bier voor ons allemaal (biru) en al wijzend op een plaatje van een spies een set (settu). Even later zagen we op de kaart dat bier 400 yen (iets minder dan 4 euro) zou kosten, maar even later kon ik van een poster ontcijferen dat het happy hour was met bier voor de helft van de prijs. We hadden geen idee wat we voor voedsel zouden krijgen, maar uiteindelijk kregen we voor ons drieen tezamen 10 spiesjes met verschillende soorten vlees met wat best pittige saus. Natuurlijk nog niet voldaan, besloot ik om op het enige overgebleven plaatje van het menu te wijzen en er drie te bestellen. Uiteindelijk kregen we 3 stukken gefrituurde kip, maar we hadden nog steeds trek. De plaatjes waren op, dus we besloten om maar gewoon iets willekeurig op de kaart aan te wijzen, van 200 a 300 yen, en te kijken wat er zou gebeuren. Steven deed dit met een heel nonchalant gebaar naar de menukaart. De ober vroeg nog iets van "tomato" en inderdaad kregen we evenlater allemaal een in stukken geneden tomaat met mayonnaisse. Al met al was het een hele grappige ervaring en viel de prijs van zo'n 2400 yen (24 euro) voor ons samen behoorlijk mee, maar we hadden eigenlijk nog steeds trek.

Vervolgens besloten we op zoek te gaan naar iets makkelijks, dus we namen willekeurig de trein naar een volgend station en vonden daar een - niet te missen - McDonalds. Al spraken ze daar ook niet echt Engels, iedereen begrijpt de universele taal van McDonalds. Hiermee eindigde onze dag die in het teken stond van de locals toch nog met een Amerikaans randje. Maar al met al was het toch een lekker dagje Lost in Translation.