Ik heb onder andere slak, inktvis en zee-egel uitgeprobeerd. Het was geinig om mee te maken en ook nog eens lekker; ik had het dan ook zeker niet willen missen.
De laatste dag in Tokyo trok iedereen een beetje zijn eigen plan. Ik ben nog een beetje wezen rondreizen met de metro en heb ook nog wat rondgewandeld in Tokyo. Sowieso wilde ik op de laatste dag nog even langs het Park Hyatt Hotel lopen, bekend van de film Lost in Translation. Het hotel bleek vlakbij het hoge overheidsgebouw te staan waar we in de eerste week van onze reis al eens van het uitzicht hadden genoten over de stad.
Vervolgens kwam ik op mijn weg terug naar het metrostation nog langs een grote elektronicawinkel. De winkel had een stuk of 8 verdiepingen, waarbij op elke verdieping talloze medewerkers rondliepen en je begroeten. Het was om gek van te worden, er liepen meer medewerkers dan klanten rond in de winkel en echt overal waar je langsliep vroegen ze of ze je konden helpen. Het toppunt was nog wel dat er aan het einde van een roltrap 3 Japanners stonden die heel druk een grote tv stonden aan te prijzen, het kwam op mij echt over als iets van 'Kopen, kopen, kopen!'. Ik was deze drukte niet meer gewend na de rust van Hiroshima, Nagasaki en Beppu. Gelukkig kon een elektrische massagestoel in de winkel soelaas bieden, hier heb ik een kwartier lang een best hardhandige massage gehad. Een kwartier lang geen Japans gebrabbel aan mijn hoofd was al een luxe op zichzelf.
Ik besloot om terug te gaan naar het hostel om plannen te maken voor de rest van de middag en avond. In de buurt van het hostel vond ik nog een "Mos Burger", wat ik toch ook een keer uitgeprobeerd wilde hebben in Japan. Al met al was het best prima, maar niet echt bijzonder. Terug bij het hostel, was ik de enige van de groep die al terugwas, waarop ik besloot om mijn eigen plan te trekken voor de rest van de avond. Ik wilde eigenlijk toch wel het Park Hyatt Hotel van binnen zien, maar een bezoek kan best een duur grapje worden dus ik besloot het wel even goed uit te zoeken van te voren. Het bleek dat je na 8 uur 's avonds een cover charge van 2200 yen (20 euro) moest betalen, vanwege het optreden van een live jazz band. De truc is dus om te zorgen dat je voor die tijd al hebt afgerekend. Ik wist dat ik voor de reis naar het vliegveld nog zo'n 1200 yen nodig zou hebben, en ik had me voorgenomen om geen Japans geld meer te pinnen. Ik had nog zo'n 2500 yen. Ook had ik mijn one-day metro ticket, dus kon ik er gratis naartoe reizen. Enkel het drankje in het hotel zou nog wat kosten, van internet wist ik dat dit ergens rond de 1000 yen zou liggen. Ik trok wat nettere kleding aan en vervolgde mijn weg naar het Park Hyatt Hotel. Ik wist inmiddels uit mijn hoofd al precies hoe ik het beste kon reizen, dus dat was verder geen probleem. In de metro kwam ik de Nederlander tegen die we de dag ervoor in het hostel al hadden gesproken. Hij was op weg naar het vliegveld. Hij vertelde me dat Bob net terug was gekomen in het hostel. Later zou ook blijken dat Steven, Lucas en Robert op dat moment al vlakbij het hostel waren; Steven had mij nog zien rondlopen met mijn stropdas, aan de andere kant van de brug bij het hostel in de buurt.
Enfin, ik kwam aan bij het Park Hyatt Hotel. Het was inmiddels al iets na 18.40, wat betekent dat ik nog ruim een uur de tijd had voordat de cover charge in zou gaan. Ik stapte vol spanning de hoofdentree van het hotel in. Daar werd ik al meteen netjes in het Engels begroet en ik vervolgde mijn weg door de lobby van het hotel. Het zag er allemaal behoorlijk chique en gelikt uit.
Bij de balie informeerde ik naar de New York Bar, dat is bar op de bovenste verdieping van het hotel die ook te zien was in Lost in Translation. Mij werd gezegd dat ik naar de 41e verdieping moest gaan met de lift en vervolgens een andere lift moest hebben naar de bovenste verdieping. Toen ik uit de eerste lift kwam, kwam ik uit bij een lounge.
Ik bevond mij nu in op de bovenste verdieping van de eerste toren, voor de New York Bar moest ik nu een stuk door het hotel heen lopen, naar de achterste toren. Eigenlijk zie je vooral van buiten dat het hotel bestaat uit drie torens van verschillende hoogte, binnen zijn ze zodanig met elkaar verbonden dat je dit eigenlijk niet doorhebt. Ik moest wat gangen door naar de lift, en ik kwam langs schilderijen, boekenkasten en een verlaten restaurant. Alles was sfeervol verlicht, wat helaas een beetje teniet is gedaan op onderstaande foto's aangezien ik deze foto's met flits heb genomen.
Uiteindelijk kwam ik uit bij de lift, waarmee ik op de 52e verdieping belandde. Hier werd mij in netjes in het Engels gevraagd of ik kwam dineren of enkel een drankje kwam doen en of ik in het hotel verblijf. Ook werd ik geattendeerd op de cover charge die na 20.00 ingaat.
In de bar zelf werd netjes mijn stoel aangeschoven en kreeg ik de kaart aangereikt. Gelukkig wist ik van te voren al wat voor prijzen ik kon verwachten, want anders is het toch wel even schrikken. En na even zoeken tussen alle 5-tallige bedragen vond ik inderdaad de relatief goedkope bieren. Ook stond te lezen dat een service rate van 10% op alle bedragen wordt toegepast.
Ik besloot voor een draft beer te gaan, en al snel arriveerden een schaaltje met nootjes en een glas bier.
Nu was het een kwestie van rustig aan doen met mijn biertje en genieten van het uitzicht over Tokyo. Helaas zat ik niet direct aan het raam, maar zelfs vanuit mijn positie was het uitzicht adembenemend. Je kon zien hoe de duisternis langzaamaan over Tokyo viel en hoe steeds meer lichtjes aangingen in de stad.
De ruimte bestaat uit een bar, een langwerpige tafel met krukken, bankjes en stoelen met tafeltjes en een vleugelpiano. Het was kleiner dan ik had verwacht, maar wel gaaf om te zien.
Je kon vrij makkelijk onderscheiden wie de hotelgasten waren en wie de 'gewone' toeristen, de toeristen waren duidelijk meer casual gekleed. Er kwamen steeds meer gasten en op een gegeven moment kwam er ook een muzikant die zijn contrabas alvast klaarzette. Ik hoopte stiekem nog dat ik wat jazz mee zou kunnen pikken vóór 20.00, maar het leek er toch op dat de muziek pas zou beginnen na het ingaan van de cover charge. Het werd steeds donkerder buiten, en beetje bij beetje ging mijn bier ook op.
Om 19.45 vroeg ik om de rekening. Het is toch even afwachten wat de schade bedraagt, maar op de rekening verscheen inderdaad het bedrag van 1210 yen, een kleine 11 euro. Dit is inderdaad 1100 yen met nog een service rate van 10% erbovenop. Dit betekende dat ik nog genoeg geld zou hebben voor het treinkaartje de volgende dag.
Achteraf vond ik het de 11 euro meer dan waard: Lost in Translation blijft een van mijn favoriete films en ik wilde deze locatie dan ook zeker niet gemist hebben. Ook was het gewoon leuk om even rondgeneusd te hebben in dit best chique hotel en de nacht te zien vallen over Tokyo. Een volgende keer zou ik misschien ook nog voor de live muziek gaan, maar in dit geval had ik het geld niet en wilde ik het bovendien niet al te laat maken aangezien we de volgende dag al om 6.00 op zouden staan.
Daarentegen, als ik later
Slotwoord
Hiermee komt deze blog over Japan ten einde. We hebben een mooie tijd achter de rug in Japan. Veel mooie indrukken opgedaan en ervan genoten. Japan is een mooi en fascinerend land en zeker een toplocatie als eerste vakantiebestemming voor mij buiten Europa. Al met al is het een hele ervaring geweest.
Voorzover mijn blog, maar niet voordat we hebben gekeken naar:
- Mijn huidige gewicht: pakweg 71 kilo. (was 75)
- Mijn huidige lengte: pakweg 1.93 m. (was 1.93)
- Gewicht van mijn handbagage: pakweg 4 kilo. (was 4)
- Gewicht van mijn backpack: pakweg 9 kilo. (was 7)
- Huidige kleur van mijn ogen: groen. (was iets blauwer en grijzer)
- Aantal ogen: 2.
Lengte - Ik ben niet gegroeid of gekrompen, maar ik heb wel kunnen merken hoe lang ik ben. Veel dingen zijn in Japan duidelijk op een kleinere gemiddelde lengte afgestemd, en terecht: ik stak boven alle Japanners uit.
Gewicht van de bagage - Ik heb voor de terugreis een deel van mijn handbagage overgeheveld naar de backpack. Bovendien heb ik nog wat souvenirs gekocht en zal er vast nog wat zweet zijn opgenomen door de kleding die ik nog niet heb gewassen. Daarnaast heb ik een paraplu meegenomen als handbagage. Ik heb hem nooit gebruikt sinds ik hem had gekocht na de periode van regen in Tokyo, en het is tegen mijn principes om iets weg te gooien wat nog niet is gebruikt.
Kleur ogen - Ik heb het idee dat mijn ogen iets groener zijn geworden in Japan, misschien door de grote hoeveelheid zonlicht die we daar hebben gezien. Of misschien lijkt het alleen maar zo, dat kan natuurlijk ook.
Aantal ogen - Die was misschien een beetje flauw. Maar zoals we ook van Japanners gehoord hebben zijn er dit jaar minder toeristen naar Japan gekomen omdat mensen bang zijn na alle berichten over de radioactieve straling bij Fukushima. Onterecht natuurlijk. Die negatieve beeldvorming is juist iets wat Japan nu net niet kan gebruiken. We hebben nauwelijks last gehad van de gevolgen van de tsunami, het enige wat je merkt is dat ze proberen energie te besparen vanwege de ramp.
Hiermee komt mijn blog over Japan definitief ten einde. Bedankt voor het lezen van mijn blog, en tot een volgende keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie plaatsen