Na de avontuurlijke busreis kwam ik aan in Oklahoma City.

In Oklahoma City zat ik in een motel voor een nacht. ‘s Avonds heb ik maar wat ontspannen in het motel. Het motel was van dezelfde keten als de vorige keer, Motel 6. Deze keer was het duurder, maar ook iets luxer (bad!) en veel dichterbij het centrum.

De volgende dag ben ik het centrum in gegaan. Dat heet hier Bricktown, “bakstenen stad”. Het heeft wat weg van Nederland, met bakstenen huizen, grachten onder straatniveau, rondzwemmende eendjes en rondvaartboten. Maar dan moderner en minder natuurlijk. Maar toch was het erg leuk gedaan. De cafés bestaan uit minstens drie lagen (grachtniveau, straatniveau en daarboven) en er is veel groen. Hier heb ik heerlijk gegeten. Daarna heb ik VS tegen België gekeken in een bar. Helaas voor de Amerikanen… Maar de keeper deed zijn best. Na de wedstrijd ben ik naar de busterminal gegaan voor mijn nachtbus. Maar het ontembare enthousiasme voor elk gunstig momentje voor Amerika was mooi om te zien. voetbal begint hier steeds meer te leven, vermoed ik. Mensen beginnen ook heel vaak over het WK Voetbal als ik zeg dat ik uit Nederland kom.

De nachtbus was niet heel prettig, hij kwam te laat, halverwege moesten we meer dan een uur wachten voordat we terug de bus in mochten in Amarillo, en een aantal mensen in de bus waren best wel opmerkelijk. Veel van hen waren op doorreis richting de westkust en hadden nog een dag te gaan. Uiteindelijk wel redelijk geslapen, en het is prettig dat je overdag geen tijd verspild aan reizen.

In Albuquerque heb ik even rondgelopen en een breakfast burrito gegeten, daarna heb ik me laten op laten halen door één van mijn Couchsurfing hosts, Jamie (24). Hij en zijn vriendin Miki (24) wonen samen in een appartement met een kat en (op dat moment) twee pleegkittens. Hij werkt op een boerderij, zij bakt cupcakes en dergelijke in een restaurant en volgt baklessen op een community college. Hiervoor gaf ze geschiedenisles op een school in Texas. Beiden komen uit Maryland, bij D.C. Ze kennen elkaar al tien jaar, maar zijn pas twee jaar een stel.

Jamie had gelijk een hoop tips. Hij leende mij zijn fiets, en ik ben naar het Nature Center in de buurt, langs rivier Rio Grande gefietst. Hier kon je door het bos naar de rivier lopen, en in het Visitor Center kon je vanuit een aircokamer door een glazen raam op comfortabele banken een vijver overzien met onder andere schildpadden en vogeltjes. Roadrunners schijnen er ook te zitten, maar die zag ik niet.

Hierna ben ik naar het historische Spaans-Mexicaanse centrum gefietst, wat ondanks de korte afstand een hele opgave was in de hitte. Leuk centrumpje, wel toeristisch. Sieraden, Breaking Bad, kunst en indianenspullen. Maar wel een erg leuk pleintje. Ik heb op aanraden van Jamie gegeten in het Church Street Café, een heel lekker en betaalbaar Mexicaans restaurant. Groene chili is een ding hier in de regio, dus dat heb ik maar geprobeerd. Het was heerlijk, en veel.

Hierna ben ik teruggegaan naar het huis. Miki was terug van werk. We zijn ‘s avonds naar een slam poetry gegaan, een soort van stand-up poezië, soms met meerdere mensen tegelijk. Geinig. Veel maatschappelijke thema’s zoals abortus, maar ook (heel Amerikaans) over taart en over seks. Het was heel leuk om dit een keer gezien te hebben, en misschien leuk om eens te proberen in Nederland.

De volgende dag heb ik de Breaking Bad Camper (RV) tour gedaan. Als fan van Breaking Bad mocht ik dit niet missen, zelfs als het 65 dollar kost. Je zit in een soortgelijke RV als in de serie en rijdt langs tientallen filmlocaties. Vaak worden er ook relevante scenes op een videoscherm getoond. Onze gids werkte mee aan de serie, en werkt ook mee aan de spin-off Better Call Saul. Twee seizoenen zijn besteld door AMC, opnames zijn bezig, de premiere is vermoedelijk in januari.
De gids had heel kleine rolletjes in de serie en is ook te zien in de spin-off. Zijn zoontje had een vrij belangrijke maar korte rol in een aflevering. Een paar dagen geleden had de gids Walt Jr. een tour gegeven, die hij overigens erg goed kon imiteren. Veel van de minder belangrijke rollen in de serie zijn mensen uit Albuquerque. Het belastingvoordeel dat hierdoor gegeven werd was de reden om de serie deels op locatie in ABQ op te nemen en niet in in het straatbeeld van L.A. Wat ook leuk om te weten, is dat de schrijver de grote netwerken de rug heeft toegekeerd omdat ze de serie niet wilden hebben totdat het een succes werd.
De tour was heel gaaf, o.a. het huis van Jesse’s tante, Walt’s huis, Jesse-Jane huizen, Los Pollos Hermanos, de autowasserij, de laundromat met het verborgen lab, en nog vele anderen. Het leuke van de tour is ook dat je een groot deel van de grote stad ziet, de locaties zijn redelijk verspreid. Albuquerque is en woestijnstad met een rivier en kleine inactieve vulkanenn het westen, en hoge bergtoppen in het oosten.
Het zat niet helemaal mee die dag: de RV kwam een uur te laat en na een tijdje begaf hij het door een lege accu (wat ironisch is, als je de serie kent). Na hulp van een omwonende kon de RV weer gestart worden. Bij de autowasserij ging het weer mis. De RV trekt een hoop bekijks in Albuquerque, en nu helemaal. Weer werd een andere auto erbij gehaald van de straat om de RV te starten, en dit lukte ook wel, maar het probleem kon niet verholpen worden. De helft van het geld krijgen we terug ter compensatie, maar stiekem was het wel geinig. Het droeg bij aan een unieke ervaring, het was niet eerder voorgekomen op deze manier. De RV wordt mogelijk gebruikt voor de spin-off, maar aangezien het een prequel is, lijkt me dat niet zo logisch. Het is in ieder geval een backup voor de RV uit de serie, die gesloopt werd in de serie.
Het laatste stuk van de tour deden we per taxi. Ik zat bij de Australiërs in de taxi. Hen had ik eerder ontmoet en gesproken: een vader en een zoon van in de twintig en een oudere dame. De vader was een groot fan, hij had tijdens het herbekijken van de show bijgehouden hoeveel mensen er eigenlijk waren gestorven. Leuke mensen, ik heb mooie gesprekken met ze gehad toen we stonden te wachten op de vertraagde RV over de gekke perikelen van Amerika.
De rest van de dag heb ik niet veel meer gedaan. Wel heb ik een Breaking Bad T-shirt gekocht, ik kon het niet laten. En we hadden ook het blauwe meth-snoepgoed gehad tijdens de tour, ook geinig in van die plastic hersluitbare zakjes.

De dag erna was Independence Day. Ik heb de trein naar Santa Fe genomen op veler aanraden . Maar ik wist niet precies wat ik op deze speciale dag zou aantreffen. Er bleek een oldtimer autoshow te zijn, een pannenkoekenontbijt met ham, aardbei en stroop voor het goede doel, en diverse optredens. Een erg leuk pleintje en er was genoeg te beleven. Na een tijdje werd het volkslied gespeeld en ging iedereen staan, verder was het niet heel patriottisch. Veel volk, dat wel, vooral in de ochtend.
Bij teugkomst hadden we een feestje in het appartement, met een man of 10. Miki had wat lekkers gebakken en ook een wat ouder klasgenootje had wat lekkere baksels meegebracht. Het was een mooie avond die we met zijn vieren (2 vrienden van Jamie, Jamie zelf en ik) eindigden bij een kampvuur bij een kattenverzorgadres van Jamie en Miki. Een klein beetje vuurwerk gezien en vooral gehoord.
Wat wel een leuke anekdote was, is dat een van de gasten Jesse Pinkman een keer serveerde in een restaurant. Hij kwam arrogant over, alsof hij heel wat was. Maar de serveerster kende hem niet en behandelde hem daarom normaal. Daarop liet hij zijn arrogante masker vallen en gaf haar een compliment. De vrouwelijke gasten in de buurt die hem wel kenden, smolten. En zo merk je dat veel mensen wel iets hebben gemerkt van Breaking Bad. De taxichauffeur woonde lange tijd een paar blokken bij Walts huis vandaan zonder dit te beseffen. Hij had een aantal acteurs gezien.
Er zijn overigens wel vaker opnames van films hier geweest, het landschap en de gebouwen lenen zich er voor. En het succes van Breaking Bad heeft er voor gezorgd dat er nu zo’n 5 opnames plaatsvinden verspreid over Albuquerque.

De volgende dag zijn we met zijn drieën naar de wekelijkse boerenmarkt gegaan. Er werden breakfastburrito’s verkocht met de filosofie “pay as you feel”. Geinig.
Jamie heeft nog een tijdje handtekeningen verzamelt voor het verlagen van de boetes op beperkt marihuanabezit en Miki heeft nog even uitgerust thuis terwijl ik downtown nog eens bekeken heb.

Daarna zijn we gaan eten in een sportsbar en hebben we Nederland – Costa Rica gekeken. Zij droegen Costa Rica T-shirts, zijn gek van Zuid-Amerika en voetbal. De shirts had ze tijdens een verblijf van een week ik CR gekocht. Jammer voor hen, won Nederland door penalty’s. Er waren overigens zeker 10 uitgesproken oranjesupporters aanwezig, maar ook CR kreeg bijval. Het was erg spannend, dat is zeker.

Nu ga ik de nachtbus richting Denver/Boulder nemen. Ik heb weer een nieuw couchsurfadres. Deze keer geen vervelende lange stop, volgens de planning.