Vrijdag ben ik van Spurger (bij Beaumont) naar Grand Prairie (bij Dallas) gelift. Texas is een staat waar liften relatief makkelijk schijnt te zijn. Dus was het een mooi moment om de proef op de som te nemen.
Donderdagavond zijn John en ik uit eten geweest bij een restaurantketen met Mexicaans eten. Ook hebben we nog een film gekeken thuis. Afgelopen week hebben we praktisch elke dag minstens ėén film gekeken aangezien er maar vier tv-zenders ontvangen kunnen worden.
Vervolgens hebben we de reis van de volgende dag voorbereid: John heeft de bestemming op een kartonnen bord geschreven en we hebben nog wat boodschappen gedaan. Het plan was om rond zeven uur ‘s ochtends weg te rijden en John zou me afzetten op een doorgaande weg richting Woodville.
De volgende dag hebben we dit gedaan. Redelijk snel werd ik opgepikt door mijn eerste lift: een man van middelbare leeftijd. Hij heeft me meegenomen tot aan Woodsville. Hij was onderweg naar zijn werk. Hij heeft me afgezet voor het stadje. Vervolgens ben ik het stadje ingelopen op zoek naar een goeie plek om te liften.
Maar de backpack op mijn rug was kennelijk al een goed signaal: een voorbijrijdend busje stopte en de bestuurder bood me een lift aan naar Livingstone. Hij was van middelbare leeftijd, pakketbezorger, en fan van ACDC en zwaardere hardrock. Dus dit stukje liften kenmerkte zich door een grote hoeveelheid kabaal uit de radio. Hij zette me af bij een oprit naar de snelweg, maar het was eigenlijk geen heel handige en logische plek voor mensen die op doorreis zijn richting Dallas. Het duurde dus wel even voor ik een lift had. Een oude man bood aan om me af te zetten bij een truck stop een stuk verderop. Dus dat deed ik maar. Ik heb een tijdje geprobeerd langs de weg te staan en zo een lift te krijgen, maar dat werkte niet echt al stond ik op een redelijk tactische plek met voldoende ruimte om te stoppen en regelmatig auto’s die langzaam rijden. Uiteindelijk ben ik maar mensen gaan aanspreken bij het tankstation en dit hielp: een man van in de 50 bood me een lange lift aan richting het noorden. Hij bleek wel een beetje een creep te zijn, maar verder niet kwaadwillend. Het was niet de meest prettige lift hierdoor, maar bracht me wel een heel stuk in de goeie richting, al was het niet de meest directe route richting Dallas. Hij zette me bij een parallelweg van de snelweg af en zei dat er een truck stop op een mijl loopafstand, bij Kilgore. Één van de dagelijkse regenbuien begon toen, dus ik zocht schuil bij een kerk. Dit gaf me ook meteen de mogelijkheid om de kaart nog eens te bestuderen en wat te eten. Zoals te verwachten was, spraken mensen bij de kerk me aan. Het bleek de priester te zijn, en toe hij hoorde dat ik Nederlands was en naar de truck stop aan het lopen was, bood hij me een korte lift aan. Een vrouw uit de kerk ging ook mee met de auto. Vervolgens belde de priester iemand. Het bleek een Nederlandse vrouw uit de kerk te zijn, die oorspronkelijk uit Friesland kwam. Hij drukte de telefoon in mijn handen. Vervolgens vroeg de priester de Nederlandse vrouw of ze voor me kon bidden. Wat volgde was een lang gebed in het Nederlands. Voor het gebed was afgelopen, waren we al lang bij de truck stop aangekomen.
Hier probeerde ik een nieuwe lift te krijgen. Maar hier werd me al gauw door een medewerker verzocht om niet bij het tankstation zelf te liften, maar bij de oprit naar de interstate. Ik deed dit daarom maar braaf. Het was overigens niet dezelfde oprit als eerder, maar eentje verder.
“Oh you are looking for a ride? I thought you were a hobo”, sprak een vrouw me aan die in de buurt een verkooppunt had. Blijkbaar had ze me willen wegsturen. En ergens is dat ook niet zo gek, je ziet best vaak mensen bedelen bij de op- en afritten van de snelwegen. Het schoot weer eens niet op, maar gelukkig bood uiteindelijk een jonge vrouw van mijn leeftijd me aan om me op een handige locatie af te zetten bij Tyler, een stuk verderop. Ze zette me af bij een restaurant-tankstation aan de verkeerde kant van de snelweg. Dat bleek uiteindelijk ook niet zo handig: hier kwamen vooral gezinnen die me niet snel een lift aan zouden bieden. De meeste truckers konden me ook geen lift geven, alleen truckeigenaren zouden bereid kunnen zijn dit te doen. Truckers in dienst vrezen te veel voor hun baan. En bovendien waren er te veel mogelijkheden om andere kanten op te gaan vanaf hier. De oprit naar de snelweg was ook niet handig in dit geval. Ik leek een beetje gestrand. Ik bleef mensen aanspreken, maar het schoot niet op en het was behoorlijk warm geworden. Dus uiteindelijk ging ik maar op een bankje voor het restaurant zitten in de schaduw. Ik probeerde mensen aan te spreken vanaf het bankje. Een vriendelijke vrouw van middelbare leeftijd knoopte een gesprek aan maar kon me niet verder helpen. Een man die mijn verhaal ook had gehoord wenste me succes maar ook daar bleef het bij. Over het algemeen merkte ik dat mensen wel vriendelijk reageren, maar dat ze vaak een excuus hebben (terecht of onterecht) om je niet mee te nemen. Uiteindelijk bood een man van in de 30 mij een lift aan tot aan Mesquite, oostelijk Dallas. Mits ik geen problemen had met zijn vrouw, zijn anderhalf jaar oude zoon en een chihuahua die ook in de auto zaten. Uiteraard wilde ik graag mee. Dit koppel was heel prettig. Erg vriendelijk, gemoedelijk en grappig. Ze kwamen oorspronkelijk uit Texas maar woonden in Virginia bij de kust en waren op weg naar familie. Ze zetten me af langs de interstate bij een tankstation.
Hier probeerde ik in eerste instantie weer mensen aan te spreken, maar iemand anders die daar ook rondliep vertelde me al gauw dat je dat maar beter niet kunt doen aangezien ze al snel de politie erbij halen. Dus zocht ik maar weer een strategische plek uit.
Uiteindelijk kreeg ik een lift van een vriendelijke, grappige getatoeëerde rocker van 67 in een sportieve bak. Hij bood me aan me af te zetten waar ik maar wilde, aangezien hij toch niks beters te doen had. Hij had een biertje bij zich voor onderweg en het was inmiddels spitsuur in Dallas.
Hij zette me af bij een tankstation in Grand Prairie. Vervolgens heb ik studiegenoot Bastiaan (23) gebeld om me op te halen, hij was net met zijn vriendin Leine (21) boodschappen aan het doen.
Rond 7 uur kwamen we aan bij het appartement. Ik had deze dag in 10 auto’s gezeten. Het was een geweldige ervaring geweest, zeker ook omdat ik uiteindelijk dicht bij mijn einddoel was uitgekomen, na een hoop tijd en moeite. Inmiddels was het ook een stuk warmer geworden.
De eerste avond in Dallas zijn we met zijn drieën naar een pianobar geweest. Dat was heel vermakelijk: in feite waren het een aantal muzikanten die elkaar afwisselden en in verschillende formaties en met verschillende instrumenten muziek maakten en zongen. Dit werd gecombineerd met wat humor tussendoor en het spelen van diverse verzoeknummers. Ook het bedienend personeel deed af en toe mee op het podium, en mensen uit het publiek werden naar voren geroepen. Daar werden ze ge”toast”. De humor was behoorlijk Amerikaans (misschien een beetje te), maar het was zeker entertaining.
De volgende dag zijn Bastiaan en ik naar Downtown Dallas gegaan. Daar hebben we rondgelopen en hebben we onder andere de plek van de moord op JFK gezien. We zijn ook in het historische museum geweest over de geschiedenis van Dallas.
‘s Avonds zijn we naar de Stockyards van Fort Worth gegaan, het historische cowboydistrict. Dit was gaaf om te zien, inderdaad een beetje een cowboysfeertje.
We zijn naar een rodeoshow geweest. Ook dat was interessant om te zien, al vermoed je ergens wel dat het voor de dieren niet zo prettig is allemaal. Er was onder andere een tonnenrace, waarbij renners met hun paarden zo snel mogelijk om drie tonnen moeten rennen zonder ze om te stoten. Daarnaast was er het vangen van een kalf met de lasso: wanneer het kalf gevangen was met een lasso sprong de ruiter van zijn paard en bond de poten bij elkaar. Dit ging heel vlug. Er was ook nog stierenvangen in teamverband: de ene ruiter lassoot om de hoorns, de andere om een achterpoot, en vervolgens trekken ze de de touwen strak uit elkaar en immobiliseren ze de stier. Daarnaast was er het zo lang mogelijk op een wild paard blijven zitten, en zo lang mogelijk op een stuiterende stier blijven zitten. Al met al was het een mooie show, alleen niet helemaal diervriendelijk.
Daarna zijn we naar een saloon gegaan. Hier vonden we een rustig verscholen plekje dat uitkijkt over de dansvloer beneden. Leine raakte helemaal enthousiast. Ze houdt erg van dansen; ze geeft kunstschaatslessen. Ze heeft Bastiaan en mij lesgegeven in dansen op de muziek in de saloon en was niet te stoppen. Het was een mooie avond.
De volgende ochtend hebben we tijdens het ontbijt gekeken naar Nederland tegen Mexico. We hadden een mascotte (zie de foto’s) en ik had ook mijn oranje shirt weer aangetrokken. En we hadden brood met witte vlokken als ontbijt, wat toch wel extreme luxe is voor Nederlanders in Texas.
Direct na de wedstrijd zijn we met zijn drieën richting Six Flags gegaan, wat vlakbij Grand Prairie ligt. Dit was erg gaaf.
Ze hadden een aantal geweldige achtbanen. Mijn favoriet was de Mr. Freeze, die je vanuit het platform naar achteren schiet, om uiteindelijk weer vooruit terug te komen. Maar er waren nog vele andere originele rollercoasters. Een pretpark bezoeken is ook zeker iets wat ik een keer wilde doen in de V.S.
De combinatie van de hitte en een soort schommelschip dat traag over de kop draait, met steunen die erg venijnig in je maag drukken, werd mij en Leine iets te veel van het goede. Dus uiteindelijk zijn we maar niet tot al te laat gebleven. ‘s Avonds zijn we nog uit eten geweest bij een Mongools grillrestaurant. Je kon hier allerlei vlees en groente in een kom scheppen en dit vervolgens laten grillen. En eten deed je met stokjes. Het was erg lekker en bovendien relatief gezond voor Texaanse begrippen.
Maandagmorgen heeft Bastiaan me afgezet bij het treinstation richting Dallas, daar heb ik de Greyhound naar Oklahoma City gepakt. In Oklahoma City is verder niet veel te beleven behalve gokken met indianen, maar het brengt me dichter bij de richting die ik op wil: na een nacht in een motel vlakbij de Greyhound terminal van Oklahoma City zal ik dinsdagavond een Greyhound nachtbus richting Albuquerque in New Mexico nemen. Vervolgens wil ik in ieder geval door Colorado, Arizona en Californië reizen. Ik weet nog niet precies hoe. Het is ook al bijna Onafhankelijkheidsdag, dus ik hoop dat ik dat samen mer een Couchsurfing host kan vieren.
Tot slot: de busreis naar Oklahoma City verre van ideaal. Ten eerste was de bus 40 minuten te laat. Ten tweede was het een verouderde bus zonder stopcontacten en wifi. Ten derde strandde de bus op een uur van de eindbestemming, en moest er een nieuwe bus vanuit Dallas worden ingereden. De nieuwe chauffeur heeft 2 uur de tijd om naar de bus te komen. De bus doet er zo’n drie uur over om ons te bereiken. Dit was dus een fikse vertraging.
Gelukkig was de temperatuur in de bus draaglijk, was mijn bestemming vlakbij het eindpunt van de bus, had ik mijn meeste apparaten al volledig opgeladen voor vertrek, had ik ook mijn waterflessen bijgevuld voor vertrek, had ik voor vertrek nog een groot broodje van Subway op, had ik ontbeten en de avond ervoor flink gebunkerd, en had ik nog het volledige noodrantsoen van het liften bij me. Maar echt prettig was het niet. Ik had ervoor kunnen kiezen naar het dichtstbijzijnde dorp te lopen, te liften of iets anders slims uit te halen. Maar het was erg warm buiten dus ik bleef liever rustig afwachten in een niet al te warme bus.
Uiteindelijk kwam er het nieuws dat er een bus uit Oklahoma City rond 19.00 zou arriveren in plaats van uit Dallas. En inderdaad kwam die al snel. Uiteindelijk viel het dus mee, een kleine drie uur extra vertraging en de nieuwe bus had wel goeie airco, meer beenruimte, wifi en stopcontacten.