Die woensdag vloog ik naar Chicago. Tijdens mijn reis hadden veel mensen gezegd dat ik dit niet moest missen. Tussen Vancouver en Chicago had ik geen steden die ik heel graag wil zien, behalve Minneapolis misschien. Dus het vliegtuig was de goedkoopste en snelste manier om richting de oostkust te trekken. Bovendien had ik nog maar zo’n drie weken te gaan, en was het dus handig om “in de buurt” van New York te komen.

Na een goeie vlucht van het Canadese WestJet met uitzicht over de prachtige eilandjes in de Pacific Northwest en de Rocky Mountains kwam ik aan in Chicago. Met de metro op weg naar mijn AirBnB. Zoals gezegd een soort muzikantencollectief. Ik had wat foto’s gezien en het leek me leuk om weer eens wat piano te spelen en misschien een nieuw nummer te leren. Een aantal van de foto’s die ik had gezien, bleken een beetje misleidend. Het was ook meer couchsurfing dan AirBnB, met in het souterrain een soort muziekpodium met wat banken waarop geslapen kon worden. Overigens was dit wel gebleken uit de omschrijving. Maar de banken waren een beetje doorgezakt en bovendien was het er nogal stoffig (mijn neus raakte er aardig verstopt) en hing er bij vlagen een vieze lucht. Eerst vermoedde ik kattenpislucht, er liepen ook huiskatten rond, maar misschien was het een fijne melange van verschillende stanken.
Nu klinkt dit allemaal wel erg negatief, want de mensen die er woonden waren erg vriendelijk, het was een goedkope verblijfplek en de piano in de huiskamer speelde heerlijk – gevoelige toetsen en een heldere, luide klanken. Bovendien verbleef ik er tot en met zondag, wat betekende dat ik zaterdagavond de huisconcerten kon meemaken. Elke zaterdagavond organiseert “Hostel Earphoris”, zoals ze zichzelf noemen, een aantal optredens. In dit geval waren het vijf optredens, waarvan ik het eerste optreden volledig heb gemist. Wat ik heb gezien is een sing-songwriter, een folkconcert van een boze dikke blanke man op gitaar, een rockband, en een rockband met elektrische invloeden die het zonder hun gitarist moesten doen.

Ik ben vier nachten in Chicago verbleven. De avond van aankomst ben ik meteen maar naar de beroemde “Loop” gegaan, waar de metro’s in downtown bovengronds rondcirkelen. Chicago maakte meteen een mooie indruk, met mooie kunstwerken in het Milleniumpark – met name ook in het donker – en een mooie havengebied waarbij de boten direct langs de kade dobberen in grote getale. Bovendien werd ik nog verrast door een vuurwerkshow, die behoorlijk spectaculair was. Het vuurwerk werd afgeschoten vanaf de toeristische Navy Pier, die ik niet bezocht heb, maar het vuurwerk was vanaf de kade goed te zien.

De volgende dag heb ik vooral downtown verkend en dingen uitgezocht. De overweldiging van de eerste avond in Chicago was weer voorbij, maar het is echt een fijne, prettige stad.

Vrijdag ben ik naar het Chicago Institute of Arts gegaan, een gerenommeerd museum. Helaas had ik niet door dat het museum om 5 uur al dichtging. Ik had de Hollandse meesters voor het laatst bewaard en die kon ik dus niet meer zien. Wel heb ik een mooie tijdelijke tentoonstelling van René Magritte gezien, vooral bekend het schilderij van de pijp, met de tekst “dit is geen pijp”. Heel surrealistische kunst, wel heel fascinerend. Ook mooi verlicht met donkere ruimtes waarin de kunst uitgelicht wordt. Geeft een heel apart sfeertje. Al met al was dit museum zeker de moeite waard geweest. Verder had het museumcafé hier de lekkerste (zomer)pizza die ik ooit gegeten heb.
‘s Avonds was er een gratis klassiek concert in het paviljoen van het Milleniumpark. Het eerste deel was een mooi klassiek repertoire en het tweede deel was een film met beelden van het noorderlicht, begeleid met klassieke muziek gecomponeerd voor de video. Beide waren erg indrukwekkend en mooi. Wel jammer dat sirenes en helicopters af en toe het concert verstoorden, maar dat hoort erbij als je een klassiek concert in de open lucht geeft.
Later die avond ben ik nog naar de bioscoop geweest. In de buurt van mijn AirBnB, bij Logan Square, zit namelijk het Logan Theatre. Een retrobioscoop die nog erg trouw is gebleven aan zijn traditie. Prachtig om gezien te hebben en met de achteroververende stoelen en de hele retro-entourage was het een hele ervaring. Bovendien, bioscopen zijn een stuk goedkoper in de V.S. dan in Nederland. De film was Snowpiercer, een bijzondere Koreaanse film over een trein die rond de wereld rijdt met de laatsten overlevenden van de klimaatverandering die de wereld heeft veranderd in een ijspaleis. Een enorm lange trein waarbij er sprake is van een klassenstrijd. De film had wel iets minder gewelddadig mogen zijn, maar de verhaallijn was zeker creatief en fascinerend. Al met al wat het een surrealistische dag, met Magritte, het noorderlicht, en een post-apocalyptische trein.

Zaterdag heb ik op aanraden van een Canadees in Vancouver een Chicago-architectuurboottocht geboekt. Het was de meest officiële, van de Architecture Foundation. Ook dit was interessant, en Chicago’s skyline is ook zeker indrukwekkend. Met anderhalf uur was het ook lang genoeg, al had het niet heel veel diepgang in zo’n korte tijd.
Verder heb ik nog echt Chicago-voedsel gegeten: de deep dish pan pizza en een chicago hot dog. De pizza was lekker, maar niet heel bijzonder, behalve dan dat je kon zien dat hij uit een pan kwam. De hot dog was rijkelijk belegd en had een peper die ik doorbeet, dus dat was wel even pittig. ‘s Avonds waren er zoals gezegd de optredens in Hostel Earphoria.

Zondagochtend vroeg nam ik vol goede moed de trein naar Gary, Indiana. Ik wilde liften naar Interlochen, Michigan, waar ik een AirBnB cottage-hostel had geboekt voor vijf nachten. Ik had van te voren wat uitgezocht, en met openbaar vervoer er komen was lastig. Bovendien is Interlochen een klein plaatsje, en kon ik niet direct uitvinden hoe er te komen met het openbaar vervoer. Ik had nog een rideshare via Craigslist geprobeerd te regelen, maar dat liep op niets uit. Dus trok ik de stoute schoenen maar weer aan, en ging goed voorbereid met een kartonnen bord, voldoende eten en drinken en een gulle glimlach op weg naar Gary. Ik had online gelezen dat dit de beste zet was, want vanuit Chicago zelf is natuurlijk lastig. Nadeel van Gary is wel dat een groot deel van het verkeer oostwaarts trekt richting Detroit en verder. Ik ben succesvol (en zoals gepland) naar een wegrestaurant gelift een stukje verderop. Hier werd mij al snel, maar heel vriendelijk, verzocht om niet op hun terrein naar een lift te vragen. Dus ik ben bij de oprit van de snelweg gaan staan. Ik heb verschillende teksten op het bord geprobeerd en verschillende posities langs de wegen. Maar het bleek tamelijk hopeloos. Uiteindelijk zei een trucker dat zijn zoon hem kwam ophalen, en dat hij me bij Greyhound in Gary kon afzetten. Zonder beschutting is het niet handig om bij het wegrestaurant met weinig in de omgeving te blijven. Dus ik besloot dat dit maar het beste was. De enige dagelijkse bus voor Traverse City was al vertrokken. Dus ik besloot nog maar eens te liften in Gary zelf, nieuwe positie, nieuwe kansen. Helaas bleek de stad zelf een overheersend zwarte gemeenschap te zijn, niet de doelgroep die mij snel een lift aan biedt. Bovendien was er veel te weinig verkeer dat de goeie kant op ging. Mijn eerdere plek was inderdaad veel beter, met veel auto’s. Probleem was dat al die passerende mensen je daar niet snel meenemen en dat je het dus vooral van truckers moet hebben. Misschien is men te multicultureel en wantrouwend in deze omgeving. Eerdere successen in Canada en Texas waren geboekt in overheersend blanke gebieden. Nu is Michigan zelf behoorlijk blank, met veel Nederlandse en Duitse nederzetters. Maar het lukte me niet om in Michigan te komen. Bovendien liep mij boeking al, dus ik wilde er zo snel mogelijk naartoe. Uiteindelijk toch nog eens navraag gedaan. Ik kon een ticket naar Grand Rapids boeken en de volgende dag een ticket naar Traverse City. Dus dat deed ik maar. In de bus vervolgens maar een relatief duur designhotel geboekt in Grand Rapids niet ver van het Greyhound-station. Ik had hierdoor op maandag een halve dag in Grand Rapids, en eigenlijk kon dat wel interessant zijn. Grand Rapids en het nabijgelegen Holland hebben namelijk een voornamelijke Nederlandse achtergrond. De bus naar Grand Rapids reed door Holland met een windmolenpark, een klompenfabriek en nog wat andere Nederlandse ongein. Grand Rapids zelf bleek minder stereotypisch en old school Hollands te zijn. Maar namen als “Van Andel Arena” bevestigen deze roots wel.
Het hotel was inderdaad erg mooi ingericht, iedere kamer heeft zijn eigen ontwerp en ik zat in een kamer met twee bedden en een grote TV. Deze overnachting was veel te duur in vergelijking met de goedkope overnachtingen die ik al heb gehad, maar voor een nachtje kon het me niet schelen. Die avond was de “Breaking Bad Binge” op tv, met veel afleveringen achter elkaar. De aflevering die ik zag was een memorabele, namelijk met de explosie op Tuco’s hoofdkwartier.
‘s Ochtends was er gratis ontbijt. Dat viel een beetje tegen, maar kwam doordat ze ook het betaald ontbijt in de lounge willen verkopen. Maar met muffins en veel vers fruit, was het toch prima.

In Grand Rapids heb ik rondgelopen en op aanraden van een Amerikaan die ik sprak het museum over president Ford bezocht. Ford is de enige president en vice-president die nooit door het volk gekozen is geweest en woonde in Grand Rapids. Bovendien speelde de Watergate-affaire een rol in zijn presidentschap. Al met al een intrigerende president dus, al had ik het gevoel dat ik wat achtergrondkennis miste. Verder was het leuk om een replica van te Oval Office en het Cabinet van het Witte Huis te kunnen zien.

‘s Middags met de bus naar Traverse City, die pas rond half 9 ‘s avonds zou aankomen. Ik had nog wat onderzoek gedaan en zelfs nog even nagebeld, maar de laatste lokale bus zou ik inderdaad missen richting Interlochen. Dus besloot ik een taxi te nemen. Het was de tweede keer dat ik een taxi nam in Noord-Amerika. En met zo’n 40 dollar voor 13 mijl de duurste taxi tot nu toe. Maar ik had niet echt een andere optie. Ik kwam uit bij de cottages in Interlochen. Uiteindelijk bleek het redelijk self-service te zijn. Maar wel een prima locatie met snelle wifi, een koelkast, stapelbedden, en twee kleine meren, twee grote supermarkten, en een centrum voor de kunsten in de buurt. Prettig alternatief voor al mijn citytrips tot dan toe. De omgeving deed me denken aan Zuid-Zweden. Ik hoorde ook dat het hier ‘s winters -30 graden Celsius kan worden, dus dat klopt wel.
Zwemmen in het meer was heerlijk, er was een camping in de buurt met een strandje. Verder ook fijn dat ik eens normaal boodschappen kan doen en gekoeld kan bewaren voor een aantal dagen. Tot dan toe moest ik het vooral doen met convience stores met voornamelijk ongezond eten. Dus lekker kaas, ham, brood, wraps, burrito’s, en belegde broodjes gekocht voor mijn verblijf van vier nachten.
Verder ook rondgelopen in het Interlochen Centre for the Arts, waar voornamelijk kinderen lessen krijgen, en dan voornamelijk muzieklessen. Het moet heerlijk zijn om hier op zomerkamp te zitten. Het is een best grote campus met verschillende paviljoenen, oefenhuisjes, slaapverblijven, etc. Verschillende groepjes jongeren waren buiten aan het oefenen met hun instrument. En het Centre heeft ook een eigen strandje, eigen sportvelden en gastenverblijven. Best wel een idyllische plek dus.
Verder heb ik mij ‘s avonds erg kunnen vermaken met Netflix op mijn iPad dankzij de uitstekende wifi-verbinding in het hostel. Helaas kon ik geen fiets lenen van mijn verblijf, omdat ie stuk was. Dus ik heb veel rondgelopen in de omgeving.

Mijn volgende doel was in Windsor, Ontario, bij Detroit. Hier had ik een goedkope maar zeer goed gewaardeerde AirBnB geboekt. Ik wist niet goed of Detroit zelf een beetje veilig zou zijn, dus dit was een handige stop met Toronto in het vooruitzicht, en de mogelijkheid tot een dag in Detroit.
Omdat ik een paar dagen van te voren boekte, was mijn enige echte optie een Amtrak trein/bus combinatie naar Detroit te nemen. Voordeel ervan was ook dat het via één operator geboekt wordt en je connecties dus in principe gegarandeerd worden, oftewel bij een gemiste verbinding zou je mogen omboeken. De tickets moesten bezorgd worden in dit geval en met handtekening bij ontvangst. Dus het was nog spannend of ze op tijd zouden komen en of ik thuis zou zijn. Maar dat kwam gelukkig allemaal goed.
Het beloofde een lange dag te worden, met één regionale Traverse City bus naar de stad, twee Indian Trails bussen ( gecombineerd via Amtrak geboekt ) naar Kalamazoo via Grand Rapids, een Amtraktrein naar Detroit, een bus naar de Amerikaanse-Canadese toltunnel, daar een Windsor tunnelbus nemen en in Windsor een bus naar mijn verblijf nemen. Zes bussen en een trein, dus. Plus nog grenscontrole, vertragingen, wachten, enzovoort. Gelukkig was de trein net zoals de bussen vertraagd, anders had ik die aansluiting gemist en had ik 3 uur vertraging opgelopen en had ik vrijwel zeker weer een behoorlijk dure taxi moeten nemen. Want freestylen in Detroit na middernacht leek me geen goed idee. Maar dit alles zat uiteindelijk dus mooi wel mee. Uiteindelijk deed ik zo’n 15 uur over de complete reis. Rond 0.15 kwam ik aan bij de AirBnB in Windsor. Meer daarover in een volgend bericht.