Ik had een rideshare geregeld, omdat dit de goedkoopste manier (zo’n 20 euro) is om vrij last-minute (2 dagen van te voren geboekt) van Toronto naar Ottawa te gaan. En bovendien kun je zo nog eens iemand ontmoeten.

De chauffeur (eind 40) pikte mij en de andere passagiers op bij een winkelcentrum. Hij is een Aziatische man, geboren op Madagaskar, op dit moment werkzaam als freelance ingenieur (voornamelijk IT-gerelateerd) bij vliegtuigbouwer Bombardier in Toronto tot zijn contract afloopt. Zijn gezin is al verhuist naar Ottawa, dus daar gaat hij elk weekend naartoe met trein, rideshare of zijn eigen auto. De bijrijders waren een Keniaanse uit New Jersey en een vriendin uit Kenia.
Halverwege de rit, rond onze lunchstop, kwam er iets in de autoband terecht. Dit moest gerepareerd worden. Na meer dan een uur wachten kwam er pas het oordeel dat het niet gerepareerd kon worden, maar de hele band vervangen moest worden. Dit had onze chauffeur ook zelf kunnen doen, dus dat was een beetje jammer van het wachten. Maar al met al werd ik netjes afgezet in het centrum van Ottawa en was mijn eerste en voorlopig enige betaalde rideshare van deze vakantie een feit.

In Ottawa had ik afgesproken met Julien (24) bij een bar. Zij zou namelijk die dag terugkomen met de auto van een vakantie in Nova Scotia. Het bleek dat zij twee minuten eerder was aangekomen, dus we konden zelfs nog meerijden met haar vrienden met de auto naar haar huis.
Daar heeft ze twee huisgenoten. Ze werkt bij een bar, studeerde psychologie. Ze heeft een tijdje in Nederland gewoond, in Noordwijk. Ze had daar Nederlandse vriend. Ze spreekt dus een beetje Nederlands en we konden dus ook mooi praten over Nederland. Ze was bijvoorbeeld geschrokken van de racistische humor die je in Nederland best vaak tegenkomt. Verder zat ze ook nog eens een jaar in Egypte, tijdens de revolutie. Genoeg gespreksstof in ieder geval.

Gedurende de volgende dagen moest Julien werken, maar ze had een kaartje getekend van Ottawa voor mij met wat dingen die ik kon bekijken. Om te beginnen de wisseling van wacht voor het parlement. Ottawa is de hoofdstad van Canada, meertalig en op de taalgrens zoals ook Brussel in België. De wisseling van wacht was erg Brits, maar best wel de moeite waard en muzikaal. Ik had een andere couchsurfer gevonden die me niet kon laten overnachten dit weekend, maar me wel een privérondleiding kon geven in het parlement. Vince (44) is de chief-of-staff van de liberale partij. Of zoals hij zelf zegt: zijn rol is om de klootzak te spelen en iedereen achter de broek te zitten. Hij heeft me een aantal mooie anekdotes verteld over het gebouw. Bijvoorbeeld dat het allereerste staatsieportret van Koningin Victoria er hangt, aangezien die een beetje mislukt was is er een nieuwe gemaakt, is deze naar Canada gegaan. Bovendien was het schilderij twee keer gered tijdens een brand, en door het uitsnijden wat kleiner uitgevallen dan oorspronkelijk.
Verder was er veel symboliek te vinden in dit relatief jonge parlementsgebouw. Al met al was een vrij korte, maar interessante rondleiding.

Na de rondleiding zijn we buiten nog een stukje wezen lopen, langs het kanaal, voor deze regio vrij uniek en met een stuk over acht sluizen vlak achter elkaar. Het kanaal naar Kingston zorgt voor ervoor dat Kingston, Ottawa en Montréal in een driehoek van water met elkaar verbonden zijn. Handig als de Amerikanen aanvallen.

Daarna ben ik nog naar de markt in de buurt geweest en daarna door naar Chinatown. Ook ben ik langs het People’s Social Forum geweest. Veel stands tegen alle conflicten die op dit moment gaande zijn in de wereld, en verder waren er discussies gaande. Ik heb een discussie over GLBT-ongelijkheid in Canada gevolgd. Het was meertalig en er werd dus regelmatig geswitcht tussen Engels en Frans. Inhoudelijk viel het een beetje tegen, al had een wat oudere dame uit de politiek in het panel best wat zinnige opmerkingen.
Aan het einde van Juliens shift heb ik nog wat biertjes gedronken in haar café, de Atomic Rooster. Daar was live bluesmuziek gaande, en het was ook best vol. Het was ook wel mooi om het einde van haar shift te zien: het tellen van het geld. En inderdaad lag de fooi ergens tussen de 15 en 20%. Maar daarvan moest ze nog wel een deel afdragen aan ander personeel en haar baas. Het was mooi om na al die bars en eetgelegenheden eens een keer wat meer van de andere kant mee te krijgen. En het is hard werken, zeker als het zo druk is.

‘s Avonds gingen we op de fiets met twee van haar vrienden naar een punkconcert in een beetje underground muziekstudio op een soort industrieterrein. Eerst gingen we nog een potje poolen op datzelfde industrieterrein, wat Julien en ik op een stomme manier wonnen van de andere twee.
Tussendoor moesten we nog andere couchsurfers ontvangen: Gabriel (23) en Myriam (25) uit Montréal zijn onderdeel van een soort alternatieve improvisatiegroep die optrad op het People’s Social Forum in Ottawa dat weekend. Ze bleven ook een nacht slapen bij Julien. Ze gingen zondag weer terug, en hadden nog een plek vrij in hun busje en bovendien kon ik er ook een nachtje slapen. Ideaal, want ik had nog geen vervoer geregeld. Betekende wel dat ik een nachtje minder in Ottawa zou zijn. Maar op zondagmiddag is er elke week een tamtam gaande in het park aan de voet van de heuvel in Montréal, wat ik niet mocht missen volgens hen. Julien had zondag een dubbele shift en ik had de belangrijkste toeristische attracties van Ottawa al gezien. Dus ik zou inderdaad met hun meegaan.
Terug bij de studio viel de hoofdact van het concert mij tegen: het was in mum van tijd voorbij (minder dan een uur) en het meest interessante was de constante moshpit en het crowdsurfen. Julien moest de volgende dag weer werken en ging daarna naar huis, maar met de twee vrienden ben ik nog naar een verlaten treinbrug over de rivier gegaan. Hier was een ad hoc afterparty van het concert, en het scheen dat mensen in de rivier zouden springen. Er waren mensen, maar niemand sprong in de rivier. We hadden wel een meid ontmoet die wist waar je in de rivier kon springen en er weer uit komen, dus daar hebben we dan zelf maar gesprongen met zijn drieën. Het was verfrissend.

De volgende dag heb ik gebruncht bij Julien in haar bar. Nu moest ze nog harder werken. Het is duidelijk een goedlopend café/bistro. Daarna afscheid genomen en naar de universiteitscampus gegaan, waar ik had afgesproken met Gabriel, Myriam en anderen van de theatergroep. Met het busje gingen we richting Montréal, we namen een toeristische route om een bepaald dorpje te kunnen zien, maar die mistten we. Bovendien sliep ik een groot deel van de reis. In Montréal werd iedereen één voor één afgezet bij hun huis. Zo zag ik meteen al een aantal districten van het enorme Montréal. Ik mocht dus bij huisgenootjes Gabriel en Myriam blijven, die het appartement delen met een andere huisgenoot. We hebben onder het genot van wat lokaal bier en muziek nog wat gepraat. Daarna ben ik gaan slapen op de bank in het souterrain.

De volgende dag ben ik aan het eind van de ochtend naar mijn eerste officiële couchsurfadres van Montréal doorgereisd. Teressa (21) had die dag namelijk ook tijd om me wat rond te leiden in de stad. We deden een picnic in het Parc Fontaine met lokaal bier en poutine, de lokale vette hap. Een vriend van haar, Danny, kwam er later ook bij. Vervolgens zijn we met een stadsbus de Mont-Royale op gegaan. Mooi uitzicht over de stad! Montréal is echt een schitterende, karakteristieke, historische stad met veel verschillende buurten. Misschien wel mijn favoriete Noord-Amerikaanse stad.
Vervolgens zijn we nog gaan eten in een onbeperkt-voor-5-dollarrestaurant gegaan, wat een absurd goede deal is. We hebben wederom poutine op, daarnaast nog nachos en gefrituurde maple syrup-uiringen.

De volgende dag moest Teressa dingen regelen voor de universiteit. Als bijbaan werkt ze in een vrij duur (dus leuke fooi) en toeristisch restaurant in het oude centrum vlakbij de kathedraal, maar vandaag moest ze vooral andere dingen regelen. Ik ben dus zelf gaan rondreizen, voornamelijk rond de kathedraal en de Vieux-Port, de oude haven. Het was weer een warme dag, dus ik heb het rustig aan gedaan. Ik heb nog de Tour de l’Horloge beklommen met uitzicht over de haven.
‘s Avonds ben ik naar mijn nieuwe couchsurfadres gegaan, want Teressa’s nieuwe huisgenote kwam die dag. Mijn volgende adres was bij Émilie (24) die werkt op een school met verstandelijk gehandicapte kinderen. Zij moest overdag dingen voorbereiden voor het nieuwe schooljaar, dus dit kwam mooi uit. We hebben nog een bierproeverij gedaan die avond bij een bar in de buurt met lokale bieren.

De volgende dag heb ik zelf rondgelopen, bij het Quartier-des-Spectacles, het Olympisch stadion en de lokale markt Jean-Talon, waar vooral veel fruit wordt verkocht maar ook souvenirs. Kon ik mooi wat van mijn laatste Canadese dollars opmaken.
Daarna hebben Émilie en ik afgesproken bij een metrostation. Het wereldfilmfestival van Montréal was gaande en het aanbod was zo groot dat we gewoon ad hoc afspraken. Bleek een goeie zet, want toen we in de ontvangsthal van Cinéma Quartier Latin een programmaboekje bekeken, spraken twee mensen van de organisatie ons aan met gratis kaartjes voor de wereldpremière van een Letse film. De film zou bijna beginnen en blijkbaar gunden ze de jonge regisseur, aanwezig in het publiek met de producer en nog wat anderen, een volle zaal.
De film, genaamd “The Lesson”, was best indrukwekkend. Het was een low-budget film over een jonge vrij onervaren docente die te close wordt met haar mentorklas. De film was in het Lets/Russisch en Engels ondertiteld, en dus goed te volgen. Achteraf was er nog een Q&A met de regisseur en producente. Een leuke ervaring, zeker omdat dit het eerste filmfestival was tijdens mijn reis terwijl ik ter plekke was. De film was behoorlijk goed.
Hierna zijn we nog naar Poutineville (Bonne Appoutine!) gegaan, waar een iets meer culinaire versie van poutine wordt geserveerd. Je kan het zelf helemaal samenstellen, dus Émilie bestelde een soort pittige Mexicaanse poutine en ik bestelde een geïmproviseerde milde Italiaanse poutine. Het was erg lekker, en inderdaad een andere ervaring dan de eerdere twee poutines.
‘s Avonds heeft Émilie nog de ALS ice bucket challenge gedaan, iets wat de nieuwste hype is sinds de WK-voetbal-hype in de eerste helft van mijn reis. Ik mocht het vastleggen, het filmpje zal ik nog wel eens toevoegen aan dit bericht.

De volgende dag moest ik mijn wekker zetten: mijn laatste lange-afstandsreis binnen Noord-Amerika brengt me naar New York City. Met een Amtraktrein, het duurt zo’n 11 uur maar is goed geprijsd, comfortabel, met Wifi, en ook biedt mooie landschappen onderweg.
In Queens heb ik een hostel geboekt met zeer goeie recensies, maar daardoor met zo’n 70 dollar (50 euro) per nacht wat duurder. Zondagnacht vlieg ik terug naar Nederland. Maar eerst nog even een paar nachtjes op de plek waar het allemaal begon, NYC!